کد مطلب:28710 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:114
ای ابو موسی! تو به كاری گران گماشته شده ای كه [ اگر سستی كنی، ] پراكندگی آن اصلاح نشود و شكافش بر هم نیاید. هر چه به سود یا زیان خویش بگویی - هر چند باطل باشد - به منزله حق تلقّی می شود و درست شمرده می گردد. و همانا اگر معاویه بر عراق حكومت یابد، همه عراقیان هلاك می گردند؛ امّا اگر علی بر شام حاكم شود، شامیان را بیمی نخواهد بود. آن روزها كه به كوفه درآمدی، گونه ای بازداشتن مردم در كارنامه تو ثبت است كه اگر كاری همانندِ آن كنی، گمانِ بدی كه به تو می رود، به یقین تبدیل گردد و امیدی كه به تو بسته شده، به نومیدی بدل شود. آن گاه شریح در این باب گفت: ای ابو موسی! در برابر بدترین دشمن افكنده شده ای جانم به قربانت! عراق را تباه مكن. مبادا حق را به شامِ ایشان دهی؛ بلكه آن را بگیر كه همانا امروز را نیز همانند دیروز، هنوز مهلتی هست. و چون فردا با وضع خاصّ خود برسد كار به خوش بختی یا تیره بختی می گذرد. مبادا عمرو تو را بفریبد، كه همانا عمرو در هر صبحگاه [ و هر هنگام ]دشمن خداست. او را نیرنگ هایی است كه عقل در آنها حیران می شود نیرنگ هایی زراندود شده و آمیخته به زیور و اشتباه آمیز! پس معاویة بن حرب را در این حوادث همچون بزرگی بی رقیب قرار مَدِه. خدا او را در راه اسلام به كسی هدایت كند كه همسرِ دختِ پیامبر است؛ و چه نیكو دامادی است! ابو موسی گفت:شایسته نیست گروهی كه مرا متّهم می كنند، مرا مأموریّت دهند تا باطلی را از ایشان دور سازم یا حقّی را به سویشان جلب كنم... و همراه عمرو بن عاص و شُرَحْبیل بن سِمْط كِنْدی با گروهی عظیم، روان گشت و آن گاه كه از گزندْ نرساندنِ عراقیان به وی اطمینان یافت، او را بدرود كرد و گفت:ای عمرو! تو مرد قریشی و معاویه، جز با اطمینان به تو، مأموریتت نداده و هرگز به ناتوانی و نیرنگ گرفتار نشوی؛ و می دانی كه من این زمینه را برای تو و رفیقت (معاویه) فراهم ساختم. پس گمانِ ما را برآور. سپس بازگشت و شریح بن هانی نیز آن گاه كه از گزند شامیان بر ابو موسی ایمن گشت، همراهِ سرشناسان قوم، او را وداع گفت.[1].
2615. وقعة صِفّین - به نقل از جُرجانی -:آن گاه كه ابو موسی عزم حركت كرد، شُرَیح برخاست و دست ابو موسی را گرفت و گفت: